The name Taygetos, as Pausanias testifies, has mythological roots. It comes from Taygete, one of the Atlantids, who, full of shame from her involuntary mating with Zeus, ended her life by falling into a cliff of the mountain. Homer calls Taygetos “perimikis”, because of the great length of the mountain range, while Hesychius of Alexandria considers that its name comes from the Greek word “taus”, which means “great” or “much”. Virgil refers to it as Taygeta, while during the Byzantine period it was also called “Pentadaktylos” (Five-fingered), because of the five peaks of the central complex.

During the period of Frankish rule, the name Zigos of Meligou prevailed, from the Slavic tribe of Melingoi who, along with the also Slavic-speaking Ezerites, lived there. In the years of the Revolution of 1821, the mountain range was called “Agolias the long”, from the great length of the mountain range, until finally it took back its ancient name, Taygetos. By the Greek sailors who take its peak in sightings it is called “mountain of Mani”.

Source: wikipedia.org

Historical times

The historical period of Sparta begins after the “Descent of the Dorians” in southern Greece around 1,100 BC, and coincides with the end of the Mycenaean civilisation. The Dorians were a Greek tribe of central Greece, who headed to Peloponnese and dominated with their strength. A strong group of them occupied Sparta and the surrounding areas, subjugating the Achaeans of Laconia. The “Descent of the Dorians” – as well as all the changes associated with it – is the last great event of the mythical times of Greece. At the same time, however, it is also the first event of the historical times that follow.

Initially, Sparta, the new kingdom of the Dorians, extended around the area of the fertile valley of Evrotas river, between Taygetos and Parnonas. The city, the main part of Ancient Sparta that remained for many centuries without walls, as a sign of confidence and strength, consisted initially of four villages (self-contained settlements): Kynosoura, which was located southeast, Pitana, which is located west, Limnes, which extended east to Evrotas, and Mesoa, the central settlement. Later, around the 8th century BC, a fifth village was added, Amykles. The peak of Sparta began after the expansion of its territory, with the conquest of Messenia first (8th-7th century BC) after long wars. Then (6th -5th century BC) the Spartans conquered areas of southern Arcadia and extended their domination to the rest of Laconia while also managing to limit the power of Argos. From the late 7th BC to the 4th BC century, the Doric Sparta dominated the military scene of Greece. Its emergence as a political and military power was the result of institutional reforms attributed to the legendary legislator Lycurgus.

Roman period

Το 146 π.Χ. η Σπάρτη ακολουθώντας τη μοίρα του υπόλοιπου ελληνικού κόσμου, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους. Λόγω του ένδοξου παρελθόντος της, είχε την εύνοια αρκετών ρωμαίων αυτοκρατόρων όπως ο Αύγουστος και ο Αδριανός και μαγνήτισε το ενδιαφέρον πολλών πλουσίων Ρωμαίων που έρχονταν να δουν από κοντά τον τόπο με την τόσο ένδοξη ιστορία. Έτσι, ξεκίνησε για τη Σπάρτη μια νέα εποχή ειρήνης και ευμάρειας κατά τη Ρωμαϊκή περίοδο όπου και κατασκευάζονται το υδραγωγείο, το θέατρο, λουτρά και άλλα πολυτελή ιδιωτικά και δημόσια κτίρια. H Σπάρτη των μέσων του 2ου αι. μ.X, όπως περιγράφεται από τον περιηγητή Παυσανία, ήταν μια πλούσια και ευημερούσα πόλη με ζωντανές τις μνήμες της επιβλητικής ιστορίας της.

In 146 BC, Sparta followed the fate of the rest of the Greek world, and was conquered by the Romans. Due to its glorious past, it had the favor of several Roman emperors such as Augustus and Hadrian and attracted the interest of many wealthy Romans who came to see up close the place with such a glorious history. Thus, a new era of peace and prosperity began for Sparta during the Roman period, when the aqueduct, the theater, baths and other luxurious private and public buildings were built. The Sparta of the mid-2nd century AD, as described by the traveler Pausanias, was a rich and prosperous city with vivid memories of its imposing history.

Η πόλη έζησε με σχετική ακμή ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα. Τα ψηφιδωτά που έχουν εντοπιστεί στις ανασκαφές αυτής της χρονολόγησης, θεωρούνται ιδιαίτερα σημαντικά, με προεξέχον το περίφημο ψηφιδωτό της «Αρπαγής της Ευρώπης». Ακολούθησαν βαρβαρικές επιδρομές και λεηλασίες βόρειων λαών, ενώ μετά από το φοβερό σεισμό του 375 μ.Χ. οι επιδρομές των Γότθων του Αλάριχου (396 μ.Χ.) είχαν ως αποτέλεσμα την καταστροφή της Σπάρτης.

Μεσαιωνικοί και νεότεροι χρόνοι

Μετά τη διαίρεση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η Λακωνία, όπως και η υπόλοιπη Πελοπόννησος πέρασε στη δικαιοδοσία της Κωνσταντινούπολης. Κατά τη βυζαντινή περίοδο η Σπάρτη μετονομάστηκε σε Λακεδαιμονία και έγινε έδρα επισκοπής. Η Λακεδαιμονία θα κατακτηθεί από τους Φράγκους το 1210 μ.Χ. και θα περάσει στο μερίδιο του Φράγκου πρίγκιπα της Αχαΐας Γοδεφρείδου Βιλλεαρδουίνου. Το 1249 ο Γουλιέλμος Β’ Βιλλαρδουίνος έκτισε το κάστρο του Μυστρά το οποίο αναγκάστηκε να παραδώσει στους Βυζαντινούς το 1262. Μέχρι το 1265 οι κάτοικοι της Λακεδαιμονίας την είχαν εγκαταλείψει και είχαν εγκατασταθεί ομαδικά στον Μυστρά για περισσότερη ασφάλεια. Ο Μυστράς έγινε έδρα του Δεσποτάτου του Μορέως που ίδρυσαν οι Βυζαντινοί και για έξι περίπου αιώνες, παρά την κατάκτησή του διαδοχικά από τους Τούρκους και τους Βενετούς, έγινε το μεγάλο οικιστικό κέντρο της Λακωνίας αντί της Σπάρτης που είχε πέσει προ πολλού πια στη λήθη της ιστορίας. Η Σπάρτη επανιδρύεται μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρ- κους, το 1834 με διάταγμα του βασιλιά Οθωνα σε εκπλήρωση της επιθυμίας του πατέρα του Λουδοβίκου Α΄. Την πρωτοχρονιά του 1857 έγινε η επίσημη εγκατάσταση των αρχών και των πρώτων κατοίκων της πόλης που ήλθαν από το Μυστρά.